Η σχέση της Θάτσερ με το ποδόσφαιρο αρχίζει και τελειώνει στον 5ετή αποκλεισμό των ομάδων από την Ευρώπη.
Εδώ και χρόνια, στην ελληνική πραγματικότητα η άποψη που κυκλοφορεί με την ισχύ αναμφισβήτητου δεδομένου, σε ό,τι αφορά την καταπολέμηση του χουλιγκανισμού στην Αγγλία, είναι πως η Θάτσερ ήταν εκείνη που τσάκισε τον χουλιγκανισμό. Η άποψη αυτή, λαθεμένη πέρα για πέρα, αναπαράγεται από ανθρώπους που δεν έχουν αναζητήσει τα δεδομένα εκείνης της περιόδου.
ΔΕΝ EΧΟΥΝ διαβάσει εφημερίδες, βιβλία, αφιερώματα στα αγγλικά. Απλώς, έχοντας υπ' όψη τους τον πενταετή αποκλεισμό από την Ευρώπη των αγγλικών ομάδων (απόφαση της ίδιας της Θάτσερ) μετά την τραγωδία του Χέιζελ, νομίζουν ότι η μακαρίτισσα η βαρόνη, είχε πάρει συγκεκριμένα μέτρα, βάσει ενός ολοκληρωμένου σχεδίου.
 |
Η ΣΧΕΣΗ της Θάτσερ με το ποδόσφαιρο αρχίζει και τελειώνει στην απόφασή της να απαγορεύσει τη συμμετοχή των αγγλικών ομάδων στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Πέραν τούτου, δεν έκανε τίποτε για να αλλάξει το αγγλικό ποδόσφαιρο και ο περίγυρός του, στη δεκαετία του '80. Δεν είχε κανένα σχέδιο, δεν πήρε κανένα θεσμικό μέτρο εκτός και θεωρήσουμε «μέτρο» τη σκληρότερη συμπεριφορά της αστυνομίας, μέσα και έξω από τα γήπεδα.
Η ΠΑΡΕΛΕΥΣΗ της 30ετίας από το 1985 που επιτρέπει το άνοιγμα των εθνικών βρετανικών αρχείων, δείχνει πως η Θάτσερ μετά το Χέιζελ υιοθετεί τη γραμμή «η Βρετανία είναι ένοχη για όλα» και η αντιμετώπισή της στο θέμα του χουλιγκανισμού, όπως σημειώνουν οι αγγλικές εφημερίδες, θυμίζει σκηνές της σατυρικής σειράς του BBC «Μάλιστα, κύριε υπουργέ».
Η ΘΑΤΣΕΡ, σε συνεργασία με τον κυβερνητικό της εκπρόσωπο Μπέρναρντ Ινγκαμ, σχεδίασαν μία εκστρατεία καταπολέμησης του χουλιγκανισμού όπου οι τερματοφύλακες –που εμποδίζουν την μπάλα να μπει στα δίχτυα- θα έπαιζαν κεντρικό ρόλο (συμβολικά) στην καταπολέμηση του χουλιγκανισμού. Θα εμπόδιζαν τους χούλιγκαν να μπουν «στην εστία», στο γήπεδο. Γι’ αυτό τον λόγο σχεδιαζόταν μία συνέντευξη με τον τερματοφύλακα της Γιουνάιτεντ, Γκάρι Μπέιλι, σε ένα ραδιόφωνο του Μάντσεστερ, όπως και στο ποδοσφαιρικό περιοδικό «Shoot». Η καμπάνια θα είχε τον τίτλο «τερματοφύλακες κατά του χουλιγκανισμού». Βέβαια, ο Μπέιλι αρνήθηκε και η διεύθυνση του «Shoot» επίσης και στο πρωθυπουργικό γραφείο κατάλαβαν ότι το πρόβλημα ήταν πιο σύνθετο. Ακόμη και όταν υπήρξε η σκέψη να ψηφιστεί νόμος που θα θεωρούσε αδίκημα τα ρατσιστικά συνθήματα και τραγούδια στο γήπεδο, το υπόμνημα του -τότε- υπουργού Εσωτερικών Ντάγκλας Χερντ σημείωνε πως «θα ήταν πολύ τραβηγμένο» να ζητηθεί από την αστυνομία και τα δικαστήρια να κρίνουν τι επιτρέπεται να φωνάξει κάποιος σε ένα γήπεδο και τι όχι.
Άγνοια και ανικανότητα
ΠΑΡ' ΟΛΑ αυτά η Θάτσερ έκανε το μόνο που ήξερε. Να κτυπήσει την εργατική τάξη αφού οι χούλιγκαν, όπως υποστήριζε, προέρχονταν από τις τάξεις της. Εδώ κάποιοι, που δεν έχουν ιδέα τι ακριβώς συνέβη μετά το Χέιζελ και οδήγησε στο Χίλσμπορο, πιστεύουν ότι η απαγόρευση συμμετοχής στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις είναι το φάρμακο που θα εξαφανίσει τη βία και τα προβλήματα που φέρνει μαζί της.
Ο ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ - συγγραφέας Τζέισον Κόουλι που σημειώνει στο βιβλίο του «το τελευταίο παιχνίδι» (εκδ. Τόπος) τα παρακάτω: «Τον Αύγουστο του 1989 ο αρχιδικαστής Τέιλορ δημοσιοποίησε την προσωρινή του έκθεση για την τραγωδία στο Χίλσμπορο. Η τελική έκθεση δημοσιοποιήθηκε τον Ιανουάριο του 1990.
ΣΤΗ ΔΕΚΑΕΤΙΑ του ’80, όποτε η Μάργκαρετ Θάτσερ και οι σύμβουλοί της είχαν αναγκαστεί κάτω από το βάρος ορισμένων ατυχών και δυσάρεστων περιστατικών - μια βίαιη διατάραξη της τάξης από οπαδούς της Μίλγουολ στο Λούτον το 1984 ή το Χέιζελ- να διαχειριστούν την κρίση στο αγγλικό ποδόσφαιρο, είδαν την κατάσταση και έστρεψαν αλλού το βλέμμα τους. Λες και η πρωθυπουργός δεν μπορούσε να σκεφτεί με επινοητικό τρόπο γύρω από τα θεμελιώδη χαρακτηριστικά του παιχνιδιού, τα προβλήματά του ή για την κουλτούρα του σωβινισμού και τη βία που το περιέβαλλαν.
ΤΟ ΠΡΩΙΝΟ που ακολούθησε την τραγωδία του Χέιζελ, με τους θανάτους εκείνων των τριάντα εννιά οπαδών της Γιουβέντους, η επίσημη αντίδραση της κυρίας Θάτσερ ήταν η δήλωση: «Δεν υπάρχουν λέξεις, δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Το φταίξιμο είναι αποκλειστικά της Αγγλίας».
Η ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΤΕΪΛΟΡ
Φαινόταν πώς η αγγλική κυβέρνηση δεν ήταν ικανή να κάνει ούτε τα ελάχιστα λογικά πράγματα που θα μπορούσε, αλλά ούτε και είχε τη δυνατότητα να φροντίσει για την εξυγίανση του παιχνιδιού. Δεν είχε κάποιο σχέδιο. Το φταίξιμο ήταν απλά της Αγγλίας. Οι Συντηρητικοί, λοιπόν, δημιούργησαν τη λύση του «Νομοσχεδίου για τους φίλους του ποδοσφαίρου». Αν είχε γίνει νόμος, οι οπαδοί θα ήταν αναγκασμένοι να έχουν ταυτότητες, δηλαδή η ιδιότητά τους ως φιλάθλων θα είχε ποινικοποιηθεί.
Η κυβέρνηση είχε θεωρήσει ότι ο αρχιδικαστής λόρδος Τέιλορ θα επικύρωνε αυτή την πρωτοβουλία. Ομως, την απέρριψε. Η έκθεση Τέιλορ ήταν φιλελεύθερη, με πλατιά αντίληψη του αντικειμένου, εξέταζε το γιατί το ποδόσφαιρο ήταν τόσο σημαντικό για τον κόσμο. Επίσης, έδωσε στους φιλάθλους μια ευκαιρία να συνεισφέρουν μέσα από την Ενωση των Φίλων του Ποδοσφαίρου. Η συμβολική σπουδαιότητα αυτής της κίνησης ήταν τεράστια.
Χρίστος Χαραλαμπόπουλος | sportday.gr
No comments:
Post a Comment